Efendilik…

Yine bir kelimelik malzemeden yazı pişireceğim ya. Adres sözlük. Baktım:

Efendilik: isim Efendiye yakışır özellik, efendice davranış.

Yahu sözlüğün bunu yazdığı çok iyi olmuş, inanılmaz aydınlandık. Efendi ne demek, onu bilmek lazım demek ki. Hemen ona da baktım:

Efendi: 6. sıfat Görgülü, nazik, kibar

Tanımın başındaki “6”, altıncı tanım olduğunu gösteriyor. “Efendilik”te kastedilen anlam bu olsa gerek, yoksa mesela (haklı olarak) birinci anlam olarak konmuş olan “1. isim Günümüzde bey unvanından farklı olarak özel adlardan sonra kullanılan ikinci derecede bir unvan” değil.

Efendilik çok önemli yahu.

Nerede ne yapacağını bilmek. Hatta sıklıkla, nerede ne yapmayacağını bilmek.

“Görgülü” diyor ya yukarıda. “Görgü”, bir deneyimden bahsediyor, bir yaşanmışlıktan, bir şeyleri “görmüş” olmaktan. Öyle olunca, insan da sanıyor ki, yaş ilerledikçe, görgü de artar. Bununla da, efendilik, belli bir seviyeye ulaşır, ya da geçer…

Pek de değil…

Zamanla artan şey, insanların maskelerinin sağlamlığı. Ya da kalınlığı. Ya da kalitesi. Artık nasıl isterseniz öyle düşünün. Şekiller, formlar, formatlar öğreniliyor, menfaat gereği mükemmelen kullanılıyor da.

Amma ve lakin. Hayat düz değil ya hep, bunun dönüşleri, virajları ve hatta kazaları var ya… Zurnanın “zırt” dediği yerleri yani…

Ki efendilik, esas buralarda gerek. Esas buralarda önemli. Esas buralarda marifet…

Ha işte orada, adamın hamuru neyse, o ortaya çıkıyor işte. Maske düşüyor.

Efendilik çok önemli ama…

Öğrenilmiyor.

Muş.

Yazık.